Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

29 Μαΐου 1453

Μεσημέρι από νύχτα 
Και μήτ' ένας πλάι του 
Μονάχα οι λέξεις του οι πιστές 
πού 'σμιγαν όλα τους τα χρώματα 
ν'αφήσουν μες στο χέρι του μια λόγχη από άσπρο φως

Με δυο μέρες καθυστέρηση ... θυμάμαι τον "τελευταίο Έλληνα" Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και την μοναξιά του εκείνη την νύχτα που έγινε ή έβγαλε ξαφνικά μεσημέρι, τις λέξεις που έγιναν ξαφνικά λαμπρό σπαθί ... 

Το δε την πόλιν σοι δούναι, ουτ' εμόν εστιν ουτ' άλλου των κατοικούντων εν ταύτη κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα ζωής ημών.


Πρόσεχε να προφέρει καθαρά τη λέξη θάλασσα 
έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια 
Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο Θεός 
κι η κάθε μια σταγόνα σταθερή στον ήλιο ν' ανεβαίνει

Η κάθε μια σταγόνα από τον ιδρώτα της μάχης, ίσως; Κάποιους αιώνες αργότερα, αυτός που τόσο ποιητικά τον θυμήθηκε βλέπει και πάλι την θάλασσα να γυαλίζει:

Θάμπωναν τα μάτια μου καταμεσήμερο Ιουλίου από τις άπειρες κοψιές του ήλιου μες στα κύματα, που κι αν ακόμα δεν υπήρχαν οι ελαιώνες, τέτοια στιγμή θα τους είχα επινοήσει...


Κι οι μικροί δροσεροί τρούλοι όμοια μέδουσες γαλάζιες 
έφταναν κάθε φορά και πιο ψηλά στ' ασήμια 
που τα ψιλοδούλευε ο αγέρας
γι' άλλων καιρών πιο μακρινών το εικόνισμα

"Τελευταίος Έλληνας" ή "πρώτος Έλληνας"; Η απέλπιδα αντίσταση του έγινε εικόνισμα για τους μακρινούς καιρούς της παλιγγενεσίας -- αλλά και για τους τωρινούς καιρούς της νέας υποδούλωσης!

[Ολόκληρο το ποίημα εδώ.]

2 σχόλια:

  1. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άπαξ λεγόμενον στην Ελληνική γραμματεία το Ελύτειο "Μεσημέρι από Νύχτα": μία ενδιαφέρουσα αναφορά και συζήτηση υπάρχει στα Νυκτερινά Φέγγη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή