Η Ελλάδα αφτιασίδωτη

Η παρακάτω παράγραφος προέρχεται από συντομότατη και γλαφυρότατη αυτοβιογραφία της Ελένης Καραΐνδρου που κυκλοφορεί ακόμη στο διαδίκτυο, για παράδειγμα εδώ. Κάποιοι φίλοι μάλλον με έχουν ξαναδεί να την δημοσιεύω αλλού, και όχι τυχαία -- αναβλύζει από μέσα της η Ελλάδα που ξεχάσαμε, με συγκινεί όσο πολύ λίγα κείμενα:

Φεύγουμε με τη μάνα μου από το χωριό για να συναντήσουμε στην Αθήνα τον πατέρα μου. Εχει διοριστεί εκεί εκπαιδευτικός. Με φορτώνουν σε ένα μουλάρι πάνω σε μία κόκκινη βελέντζα. Η μάνα μου πεζή. Περνάμε δάση από δρυς και κατακόκκινες κουμαριές. Φτάνουμε σε ένα χάνι και βλέπω ένα τέρας με τεράστια μάτια και παράξενο βρυχηθμό. Είναι το φορτηγό που θα μας παραλάβει. Πρώτη φορά βλέπω αυτοκίνητο.